Parę słów wyjaśnienia…

Nazbierało się tego tyle, że nie wiem od czego zacząć. Może zacznę od końca i przejdę do prapoczątków, bo ciekawiej zrobiło się zdecydowanie pod koniec tego dreszczowca…

Dziś trzeci koncert bezprądowy w Warszawie. Zagramy go razem z Tomaszem Goehsem. Cztery poprzednie graliśmy z Jakubem Sojką, na zastępstwie.

Podczas pierwszego koncertu warszawskiego, 2 tygodnie temu, Tomek źle się poczuł. Jeszcze przed koncertem pojechał razem z Zacierem do szpitala na Banacha, wykonać niezbędne badania. Koncert zagrał, ale nazajutrz, zaalarmowany wynikami, pojechał do szpitala raz jeszcze…i do wczoraj z niego nie wychodził. Sprawa wyglądała poważnie. Na szybko zdecydowaliśmy więc, że dwa najbliższe koncerty, tj. druga Warszawa i Lublin muszą zostać przeniesione na inny termin. Bez perkusji grać nie sposób. Cały łykend trwaliśmy w napięciu, co dalej, bo wieści ze szpitala nie napawały nas przesadnym optymizmem. W poniedziałek, kiedy pewnym było, że Tomasz nie wyjdzie prędko z lecznicy, po uprzedniej konsultacji z nim samym, w szybkiej, acz burzliwej, telekonferencji zdecydowaliśmy, że na najbliższe koncerty, do czasu wyjścia Tomka ze szpitala, szukamy zastępcy na stanowisku perkusisty. Padło kilka nazwisk. Ostatecznie zgodził się z nami pojechać, a uprzednio zagrać serię prób, Kuba Sojka, polecony przez Wojtka, którego Tomek Goehs również wcześniej znał, i nie zgłaszał doń obiekcji. Stanęło przed Kubą zadanie trudne, z gatunku tych awykonalnych, aby przez 3 dni, gdyż wtorkowy Szczecin, siłą rzeczy, też wypadł z rozkładu, przyswoić sobie trzydzieści kilka kawałków, dalej-spamiętać, a następnie wykonać je, od piątku do wtorku, z poniedziałkową przerwą, na 3-godzinnych koncertach, przy wyprzedanych salach. Perspektywa zapewne kusząca, jednakowoż stres chyba jeszcze większy. Sam doskonale pamiętam, jak to było 10 lat wcześniej.

Spotkaliśmy się w Proximie we wtorek o 11. Wyszliśmy zeń ok.19. I tak przez kolejne 2 dni. Kuba wywiązał się ze swojej działki wzorowo. Nie dość, że przyswoił materiał jak najlepiej potrafił, to nie dał się nadto zjeść własnym nerwom na koncertach. A przynajmniej nie było po nim widać. Naturalnie, grał po swojemu, a nie po gejsowemu. Inaczej. Także dla pozostałej ósemki, to też było ciekawe doświadczenie, wymuszone nieciekawym zbiegiem okoliczności, z którego, jak mniemam, każdy wyciągnął jakąś lekcję dla siebie.

Najmniej pewnie było w Łodzi, bo wiadomo, pierwsze koty za płoty. Choć po koncercie, kiedym pytał kolegów, których nie posądzam o kadzenie i podlizawkę, żaden nie zgłaszał jakichś specjalnych uwag, ot, drobnostki, które nie przesłaniały obrazu całości. W Bydgoszczy, dzień później, było już tylko lepiej, w Poznaniu, jakby lekki regres, bo wiadomo, że po nocy przychodzi dzień a po burzy spokój, który czasem może nieco uśpić czujność. No i Szczecin to już w ogóle pełna profeska. Bo Kuba, to profesjonalista pełną gębą, a przy okazji bardzo sympatyczny kolega. Mój rówieśnik, straszy jednak o miesiąc, także dalej byłem najmłodszy z całego wojska.

Jest powiedzenie o ludziach, że nie ma takich, których nie można zastąpić. Głupie powiedzenie. Są tacy ludzie. Tak jak to, o tych pytaniach, że nie ma głupich pytań. Oczywiście, że są. Z ludźmi niezastąpionymi u nas w kapeli jest tak, że to nie tyle ludzie, co jeden człowiek, i każdy z nas, i podejrzewam z Was też, ma tego pełną świadomość. Cała reszta godzi się z tym, że kiedy wyjmie się z tej układanki inny, niż ten niezastępowalny, klocek, to będzie to nadal ta sama układanka. Nie taka sama, ale ta sama. I każdy z nas to w pełni rozumie i akceptuje. Wartością nadrzędną jest kolektyw który tworzymy, a nie solowe projekty Janka, Wojtka czy Tomka. One oczywiście też są cenne, ale najcenniejsze jest to, co wspólnie robimy, i od zawsze to doskonale rozumiałem. Rozumiał i rozumie to również Tomasz, bo decyzję naszą o zastępcy uszanował i wspierał nas i nowego kolegę w tych ciężkich czasach.

Myślę, że po tym wszystkim możemy wyjść, jako grupa, tylko mocniejsi, bo cała sytuacja pokazała, że w chwili zagrożenia, potrafimy racjonalnie myśleć, nie dajemy się ponieść emocjom, tylko staramy się działać jak w normalnych warunkach i robić to, co umiemy najlepiej, czyli grać najlepsze w Polsce koncerty. Dlatego o dzisiejszy występ jestem dziwnie spokojny. O zdrowie Tomasza, nieco mniej, ale to już temat zupełnie inny i stuprocentowo prywatny, a mnie od tego wara.

Szczegóły z zajść poprzednich uzupełnię, do czego się honorowo zobowiązuję, jak tu siedzę, w czytelni naukowej publicznej biblioteki na Placu Inwalidów, a obok mnie gazety przegląda Daniel Passent…