Polandrock, Cieszanuff i Płock

Odkładałem jak długo mogłem woodstockową relację, bo chwilę po koncercie narosło wokół niej tyle niepotrzebnego bajkopisarstwa i zaczęto snuć spiskowe teorie, że wolałem nie rozpalać niepotrzebnie na nowo i tak rozgrzanych głów. Emocji bowiem, i to tych czysto artystycznych, było przez te parę dni co niemiara. A dla mnie w dwójnasób, bo występowałem na tegorocznym festiwalu z dwoma kapelami. Później był jeszcze festiwal w Cieszanowie, gdzie zagraliśmy z El Doopą Unkaziked, co również przeszło poniekąd do historii. Ale po kolei.

Po ostatnich lipcowych wywczasach w górach, nadchodził dla nas czas ciężkiej próby. A w zasadzie prób. Dzień po powrocie zagrałem próbę darmozjadową, żeby nazajutrz zagrać zeń bardzo udany koncert w warszawskiej „Piwnej Przystani”. Długo po koncercie nie zabawiłem, bo trzeba było spadać do Działoszyna. Stamtąd powrót na noc. Dzień przerwy. Kolejna próba z Darmo, tym razem generalna, przedfestiwalowa. Następnego dnia, tj. 01.08, grałem dla odmiany próbę z Kultem. Tuż przed godziną „W” dotarłem do domu. Wyczyściłem instrument dęty. Pobrałem z szafy torbę podróżną. Tym razem nie walizkę, bo darmozjadowy bus był nieco mniejszy niż kultowy, i trzeba było oszczędzać miejsce. Spakowałem się najbardziej kompaktowo, jak tylko potrafiłem.

Wyjazd z Darmo zarządziliśmy na 1 w nocy. Próbę mieliśmy wyznaczoną na 9 rano. Graliśmy na scenie Viva Kultura, czyli na dawnej scenie Pokojowej Wioski Kryszny, która w tym roku wyszła spod dachu ku niebiosom. Koncert prowadził, jak zawsze w tym miejscu, niezawodny Smalec, lider grupy Ga-Ga Zielone Żabki.

Umówiliśmy się pod klubem „Proxima”. Wszystkim darmozjadom było mniej więcej po drodze, czyli po środku. Mieliśmy jechać wynajętym na tę okoliczność autem. Powodzić miał Kapuczino, menażer, ale że droga długa, zaoferowałem się, że mogę przejąć lejce jak opadnie z sił, bo jeździłem już kiedyś busem na dłuższe dystanse. Poza tym to dodatkowy skils w życiowym dorobku, a coś trzeba przecież robić na starość, jak artretyzm powykręca palce. A tak zupełnie serio, to było tak, że dostaliśmy od organizatorów kasę na drogę, ale warunki rynkowe nie pozwoliły za tą sumę opłacić kierowcy, także w zasadzie nie mieliśmy wyjścia.

Grupa stawiła się punktualnie. Przyjechał też Kapuczino pożyczoną furą. Zaczęliśmy ładować klamoty i odpowiednio zagospodarowywać miejsce na „minipace”, co nie należało wcale do najłatwiejszych czynności tego dnia. Podobnie jak busa tegoż prowadzenie. Kapuczino zapytał mnie w pewnym momencie, czy znam się na samochodach? Czy ja się znam? – Ja, to proszę pana, rzekłem, znam niewiele osób na świecie, które znają się gorzej ode mnie. Prowadzić umiem, owszem, choć nie lubię. Ale interesować się tym, dlaczego auto jedzie i co ma pod maską. Nie no, od tego są mechanicy. Ja prowadzę, dopóki auto współpracuje. Jak przestaje-nie tykam się i nawet nie udaję, że się znam. – Bo coś ta kierownica tu ciężko chodzi, jakby wspomagania nie było, odparł Kapuczino. Skoro mam prowadzić ten wóz, sprawdzę sam. Usiadłem za kółkiem. W istocie-ruszenie fajery w lewo czy w prawo, to również był nie lada wyczyn. Jak u mojego dziadka w „Ursusie” sześćdziesiątce-szło cokolwiek opornie. Do Grójca, po prostym, może bym i dał radę tym dojechać, ale z kompletem pasażerów, przeszło 500 kilometrów w Polskę, co to, to już nie. Do spółki z Pietrasem i Kapucziono rozwarliśmy maskę. Szukaliśmy płynu do wspomagania kierownicy, ale nie znaleźliśmy, bo i znaleźć nie mogliśmy, gdyż ostatnie jego krople wsiąknęły właśnie w asfalt pod Proximą, tworząc pod autem niewielką kałużę. Nie było rady. Albo wymieniamy bus na sprawny, albo odwołujemy wyjazd, a przynajmniej wyjazd na próbę, bo czymś takim strach gdziekolwiek się ruszyć. Była godzina 1.30 w nocy, kiedy Kapuczino wykręcił numer do wypożyczalnie. A tam-szczyt sezonu. Jeden bus wyjeżdża na wakacje, drugi wraca. O dziwo, człowiek od najmu był ciągle na zakładzie. Zaprosił nas do siebie, o ile da się dojechać. Dojechaliśmy. Na Grochów, za Plac Szembeka, kompletnie w przeciwną stronę, niż Kostrzyn, ale dojechaliśmy. Na miejscu pan busiarz poświecił latarką pod maskę. Rzeczywiście, ani śladu płynu do wspomagania. Macie jednak chłopaki szczęście, bo właśnie wrócił z Bułgarii ten oto piękny, 9-osobowy Fiat. Tyle samo miejsc, na oko ciut lepsze wyposażenie, siedzenia w skórze, ale na desce rozdzielczej dalej świeci się jakaś lampka. Proszę się tym nie przejmować i to zignorować, powiedział busiarz. To czujnik od zawieszenia, i tak nigdy nie działał. Więc dawajta chłopy, bo dubla nie będzie, abarot, przepakowywanie gratów z busa do busa, zajmowanie miejsc i w drogę. Wyjechaliśmy ostatecznie około drugiej na trasę poznańską. Siedziałem z przodu. Kapuczino powoził. Podsypiałem, pochrapywałem. Na wysokości Poznania kolega poprosił o zmianę. Dobrą zmianę ma się rozumieć, bo nie oddałem lejców, aż pod samą scenę. Przejechałem przez tłum festiwalowiczów, nawracałem na festiwalowej promenadzie na trzy i to bez strat w ludziach. Ricardo by się nie powstydził.

Dojechaliśmy na miejsce po 8. Trochę nam zajęło, żeby namierzyć organizatora i pobrać opaski i przepustki. Pod sceną byliśmy jedną z pierwszych ekip. Życie festiwalowe dopiero zaczynało się rozkręcać. Mimo wczesnej pory, było już bardzo gorąco, więc bałem się, co się z nami stanie, jak zacznie grzać naprawdę. Plan dnia, przynajmniej dla mnie, wyglądał następująco. Ok. 9.30 gram próbę dźwięku. Na 11 umówiony jest po mnie z WOŚP-u pan kierowca, który zawozi mnie do Gorzowa. Tam bowiem stacjonuje Kult, który wyjeżdża z Warszawy około południa. Ja jadę tymczasem do gorzowskiego Archiwum Państwowego, żeby wygrzebać zeń do pracy naukowej ile się da. Po zamknięciu urzędu idę na chwilę do hotelowego pokoju, a ok.18 wyjeżdżam na koncert, żeby być spokojnie na 19 na miejscu, rozgrzać się i o 20.30 wejść z kolegami na scenę. Poza małymi wyjątkami, wypełniłem ów plan w stu procentach. Do 18.00 wszystko się zgadzało. Byłem w urzędach, na pokojach, nawet zdążyłem coś przejeść. Punkt szósta ruszyliśmy z panem Markiem, bo przez drogę z Kostrzyna do Gorzowa zdążyliśmy się już odrobinę zaprzyjaźnić, z powrotem na pole festiwalowe. Pan Marek ostrzegał, że mogą być korki. No i były. O 19.00, godzinie mojego planowanego dojazdu, staliśmy kilka kilometrów od celu. W takich chwilach, kiedy sytuacja robi się niebezpieczna, z pomocą przychodzi patrol ekspedycyjny Przystanku, który udrożnia drogę i przepuszcza samochód z osobą w środku. Trochę mi było głupio, kiedy mnie wieźli jak lorda, a naród czekał w korku, żeby móc się dostać na koncerty, ale innej opcji nie było. Zamiast o 19, dotarłem pod scenę o 20. Koledzy zdążyli się już mocno zaniepokoić. Zostało mi 30 min. Wykorzystałem je najlepiej jak umiałem. Zagraliśmy z Darmo jeden z energiczniejszych koncertów tego dnia. Jeśli wierzyć doniesieniom internautów i prasy. Będzie z niego obrazek, bo całość występu sfilmowaliśmy i stanowić ona będzie tło do jednego z klipów. Po koncercie rozdzwoniły mi się telefony. Przed zresztą też. Czas jednak nie zwalniał, a wraz z nim tachograf pana Marka. Pogwarzyłem chwilę z kolegami przy busie. Wypiliśmy po drinku czy dwa, i nim się nie spojrzałem, było już około północy. Pan Marek czekał z włączanym silnikiem. Zwinąłem mandżół, pożegnałem uściskiem towarzyszy niedoli, i umknąłem z powrotem, drugi już raz tego dnia, do Gorzowa, tym razem już tylko spać. Nazajutrz, o 7.30 wyjeżdżać mieliśmy na próbę z The Kult.

Kiedy dotarliśmy z panem Markiem na miejsce, około pierwszej, albo wpół do drugiej, zaczął lać deszcz. I to taki po konkrecie. Wszedłem do hotelu, zacząłem szukać mętnym już wzrokiem znajomych gęb. Cisza. Spokój. Nikt nie woła. Udałem się na spoczynek. W swojej jednoosobowej, samotnej celi. Za długo nie pospałem. Po prawdzie ledwie zdążyłem na zbiórkę. Zapomniałem nawet o śniadaniu. Po godzinie znowu stanąłem na scenie, dokładnie tak samo, jak 24 h wcześniej. Tym razem jednak na ciut większej. Na czas naszego próbowania się odgrodzono „golden circle” taśmą i kordonem Pokojowego Patrolu, ale i tak spory tłumek festiwalowiczów zebrał się tuż za, w tym, oczywiście pokaźna rzesza Kult-Turystów, która specjalnie na tę okoliczność przygotowała okolicznościowe koszulki oraz cały zestaw flag na długich masztach, zaprezentowanych dzień wcześniej, na występie Darmozjadów.

Po próbie, poszliśmy we trzech, Kazik, Morwa i ja, na wywiad do lokalnego radiowęzła, który to za pomocą światłowodu rozprowadzał sygnał po sieci. Zdążyliśmy też z Morwą zjeść zaległe, późne śniadanie, w czasie gdy Kazik produkował się przed kamerami dla jednej czy drugiej stacji. A może tylko dla jednej, nie pamiętam. Wróciliśmy autem kierownictwa do hotelu. Pół drogi powrotnej Kazik opowiadał o Wojciechu Albińskim i jego książkach-opowieściach o życiu w RPA i Botswanie. W czasie urlopu sięgnąłem po jedną z nich i po opowiadanie o samym autorze. Rzeczywiście, kawał dobrej literatury. Z hotelu zadzwoniłem do Joanny, która bawiła akurat ze znajomymi w Wiśle, na weselu naszego kolegi. Zadzwoniłem do domu, do Ali, która została sama, pod opieką babci Tereski. A później poszedłem spać, bo nic lepszego nie przychodziło mi do głowy.

Przespałem tak ze dwie godziny. Nazbierało się zaległości z wczoraj, a może bardziej z trasy darmozjadowej, której też nie miałem kiedy odespać. Zszedłem na dół, najpierw do siłowni, a potem do knajpy. Zjadłem ze smakiem. Potem poszedłem do centrum handlowego, naprzeciwko, kupić coś na wieczór. Przy okazji zaszedłem do sklepu z zabawkami, żeby przywieźć Ali coś z podróży, bo w końcu obiecałem. Gdy wróciłem, do wyjazdu na swój reczital szykowała się grupa Skunk Anansie. Dopadłem biedną łysą śpiewaczkę jak wychodziła z hotelu i poprosiłem o zdjęcie. Miałem chęć zapytać o coś więcej niż wspólne selfie, ale towarzystwo wyraźnie się spieszyło, a dobrze wiem jak to jest, przed samym występem. W pokoju hotelowym zdążyłem jeszcze na szybko napisać felieton do „Trybuny” i zjechał windą na dół, do hallu. Na dworze tymczasem zrobiło się nieprzyjemnie. Temperatura wyraźnie spadła. Zaczął siąpić deszcz

Dotarliśmy za scenę już bez eskorty. Na czas. Kto miał dojechać na Kult, ten już dawno tam był, choć skłamałbym, gdybym napisał, że na wjeździe do miasta nie było korków. Były, ale zdecydowanie mniejsze niż dzień wcześniej. Kiedy przyjechaliśmy, swój występ rozpoczynała właśnie Skin i SA. Do naszego koncertu została nieco ponad godzina. Spotkałem się na szybko z kilkoma znajomymi. Zjadłem lekki posiłek w kantynie. I nim się obejrzałem, trzeba było wychodzić. Stojąc już na deskach omiotłem wzrokiem festiwalowe pole. Tłum zdawał się nie mieć końca. Kiedy reflektory oświetlały publiczność, horyzont był niewidoczny. Cały czas morze głów. Głowa przy głowie, poutykane, jak ziarenka w słoneczniku.

Zaczynać mieliśmy od „Wspaniałej Nowiny”, ale Kazik stwierdził, że taki czas zdarza się rzeczywiście raz na sto lat, i może dobrze by tym motywem otworzyć koncert, co też uczyniliśmy. Co się wokół dzieje i gdzie nam przyszło grać, skonstatowałem gdzieś tak przy trzecim, czwartym kawałku. Wcześniej, mam wrażenie, wszyscy byliśmy trochę w mydlanej bańce, która pękła nie wiedzieć kiedy. Z całego koncertu pozostało mi wspomnienie jakiejś wielkiej, potężnej siły, która i nas i publiczność trzymała w szachu. Pamiętam niesamowite momenty, kiedy nieprzebrany tłum, a capella, śpiewa fragment „Baranka”. Spojrzeliśmy wtedy z Glazem na siebie, wyciągnęliśmy słuchawki z uszu, żeby poczuć to na własnej skórze. Nigdy wcześniej, ani prawdopodobnie nigdy później, czegoś podobnego już nie przeżyję. Chociaż, kto go tam wie.

Zakończyliśmy występ planowo. Nie było miejsca a ponadprogramowe bisy. Planowo też, zaraz po, zwinęliśmy się do busa, żeby nie ugrzęznąć w korkach przy wyjeździe. Dotarliśmy do hotelu późną nocą. Dokładnie w godzinie rozpoczęcia transmisji walki Adama Kownackiego, którą obejrzałem w całości, choć nie wierzyłem, że uda mi się ją dokończyć, bo sam już byłem skonany, podobnie jak reszta grupy. Na szczęście nazajutrz mogliśmy odespać w opór, co też uczyniliśmy. Wyjechaliśmy z Gorzowa po 12 w południe. Droga szła nam dobrze i bez zbędnych przerw. W połowie trasy rozpadało się nie na żarty, ale już w samej Warszawie pogoda była wymarzona. W sam raz na leniwą niedzielę. Dokładnie w ten sposób spożytkowałem i ja pozostałą część wolnego dnia. Na domowe nicnierobienie w otoczeniu najbliższych. Nazajutrz, odprowadziłem Alę do przedszkola, odwiozłem babcię Tereskę na dworzec, a sam udałem się do redakcji „Nie”, do Jerzego Urbana, żeby przepytać go na okoliczność pracy naukowej, ale niewiele się od niego dowiedziałem, co akurat nie było dla mnie specjalnym zaskoczeniem. Szło mi raczej o to, żeby zyskać jego głos, jako potwierdzenie mojej hipotezy.

Mylił się ten, kto myślał, że po Woodstocku zawiesiłem puzon i granie na kołku, co to, to nie. Dwa dni po występie w Kostrzynie, zagraliśmy z Darmozjadami na żywo u Makaka w Antyradiu. Wyszło bardzo przyzwoicie. Kończący sezon letni występ był dopiero przede mną. Wraz z kolegami z formancji El Doopa (bez Kazika) wystąpić mieliśmy jeszcze 15 sierpnia na festiwalu w Cieszanowie.

No i wystąpiliśmy. W piątek, tydzień przed koncertem właściwym, zorganizowaliśmy nawet próbę. Dokładnie w tym samym miejscu, gdzie wcześniej próbowaliśmy się z Darmozjadami. W związku z absencją Tomasza Glazika, którego obowiązki rodzinno-zawodowe zatrzymały w Anglii, uradziliśmy w wąskim gronie, że na czas cieszanowskiego reczitalu zastąpi go…mój brat, Wojtek, który na co dzień gra na tubie. Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że na scenie cieszanowskiej w dzień naszego występu, będą występować po sobie trzy kapele z tubą w składzie. Rzadko kiedy zdarza się takie nagromadzenie tub. Przed nami grał kolega Deriglasoff ze swoim Cyrkiem, a przed nimi koledzy z grupy Hańba.

Koncert zaczął się bardzo obiecująco, od niespełna 10 minutowej improwizacji do utworu „12” z płyty „A pudle”. Początkowo chcieliśmy zagrać tylko ten numer przez 45 minut, ale stwierdziliśmy po burzliwej naradzie, że publiczność może tego nie wytrzymać. Dalej poszło już z górki. Wiązanka przebojów największych, z gościnnymi wokalizami panów z Łydki Grubasa i CZZK. Zakończyliśmy pierwszy dzień cieszanowskich zmagań grubo po pierwszej w nocy. Następnego dnia koledzy wrócili do Warszawy, a ja zostałem w domu rodzinnym. Pojechałem z rana do Zamościa. Mimo zmęczenia, bo spałem raptem 5 godzin, to był dla mnie bardzo dobry dzień. Wyszperałem w archiwach kwity, na które się zasadzałem. Potem odbyłem jeszcze intersującą i wiele wnoszącą do tematu rozmowę z Andrzejem Wnukiem, prezydentem Zamościa, prywatnie moim byłym szefem z „Kroniki”, z czasów kiedy pisywałem doń w wakacje, na studiach, żeby zarobić na piwo i słone paluszki. Wspomnieć należy, że odwiedziłem jeszcze raz Cieszanów, tym razem już prywatnie, jako słuchacz. Byłem na występie Pidżamy Porno, z wokalistą której zamieniłem zawodowo dwa zdania złożone na zapleczu, a efekt tych rozmów, daj Boże, da się kiedyś usłyszeć.

Na wschodzie bytowałem do 20 sierpnia. Wróciłem później do Warszawy. Przepakowałem rzeczy-z brudnych na czyste. I udałem się na drugą cześć wakacji. Udaliśmy się-ja i familia. Wybraliśmy kierunek kreteński, ten sam, co dwa lata wcześniej, bo bardzo nam się tam spodobało. Zresztą, nie tylko nam. Na Rodos, z rodziną, wypoczywał Tomasz Goehs, a pomiędzy Kretą i Rodos, na maleńkim Karpathos, jak co roku, od sześciu już lat, grasował On. Wróciłem z wczasów 29 sierpnia. Przytyłem dwa kilo.

31 sierpnia, do Płocka pojechaliśmy z marszu. Nie robiliśmy wcześniej żadnej próby, bo i nie bardzo było jak i kiedy. Na tydzień przed, On sporządził setlistę, krótszą niż zwykle, bo występować mieliśmy na festiwalu, jako jedni z wielu, i to wcale nie na końcu, co akurat bardzo nas ucieszyło. Tak się nieszczęśliwie złożyło, że koncert nasz zbiegł się w czasie z przykrym incydentem napłynięcia do Płocka fali kulminacyjnej ścieków ze stolicy, także może to spowodowało, że ludzi nie było jakoś przesadnie dużo. Stwierdzam jednak, a powonienie mam dobre, że żadnych przykrych zapachów w pobliżu nie było. Komarów za to i wszelkiego możliwego robactwa, które właziło w każdy, niezabezpieczony odzieniem otwór, było aż nadto.

Zagraliśmy tego wieczora 18 numerów plus dwa bisy. Tak chciał organizator i taki zestaw dostała publiczność. Po kilkutygodniowym rozbracie z samymi sobą i ze sceną jako taką nie było śladu. Graliśmy po prostu swoje. Fajnie było w Płocku spotkać kolegów z grupy Analogs, którą prywatnie bardzo lubię i poważam i z której kierownictwem utrzymuję stosunki, ma się rozumieć-towarzyskie. Jeden z kolegów z Analogsów, obecny na naszym koncercie, w skrytości serca wyznał mi, że jest to jego pierwszy koncert Kultu ever, choć oczywiście numery zna i poważa. I mimo tego że jest rudy, to na pewno mówił prawdę. Po występie, z racji bliskości domostwa, wróciliśmy na noc do Warszawy. Ok. 1.30 byłem już w swoim łóżku.

Wczoraj nie brałem udziału w manifestacjach i pochodach. Byłem z Alą i kuzynostwem na placu zabaw, na Woli, w parku przy Księcia Janusza. Bardzo lubię ten rejon. Parę lat mieszkałem niedaleko stamtąd. Na Księcia Janusza mieściła się też redakcja „The Warsaw Voice”, w której zarobiłem pierwsze pieniądze. Pod kościołem, przy Deotymy, znalazłem telefon. Należał do starszej pani, która bardzo się ucieszyła gdy go odzyskała, i choć na mszę nie poszedłem, to i tak zaliczyłem dobry uczynek. Nagrodziłem się za to najnowszym Tarantino. Trzy godziny minęły mi jak trzy minuty. Świetny film. Na Almodovara nowego też pójdę. Ale bez chłopaka.